Wypadek

-Lydia! Szybciej, albo jadę bez ciebie! – wysoka blondynka, stojąca w przedpokoju wykrzyczała do swojej o pięć minut starszej siostry.

Dziewczyna lekko zdenerwowana odkrzyknęła bliźniaczce coś w stylu „daj mi chwilę” i ponownie schowała się pod ogromną stertą ubrań. W końcu wygrzebała to czego szukała od kilku dobrych minut. Biały top ze zdjęciem lubianego przez nastolatki aktora – Jamesa Hughes. Jednym zwinnym ruchem ściągnęła z siebie czarną koszulkę, a na jej miejsce założyła swoją zdobycz. Ostatni raz przejrzała się w lustrze i z uśmiechem na ustach wyszła ze swojego pokoju i od razu napotkała wzrok swojej czerwonej ze złości siostry.

Bliźniaczki miały po dziewiętnaście lat. Gęste blond włosy sięgające do połowy ramion doskonale wydłużały okrągłą twarz. Do tego obydwie był posiadaczkami szeroko rozstawionych błękitnych oczu i alabastrowej cery. Lydia przechodząc obok siostry dała jej przelotnego buziaka w policzek.

- Złość piękności szkodzi – powiedziała drażniąc się z Monique.

Na twarzy bliźniaczki pojawił się grymas złości, który ulotnił się szybciej niż się pojawił.  Nastolatki wyszły z domu i ruszyły w kierunku czerwonego volvo.

Lydia od niedawna zaczęła interesować się finansami swojej rodziny, dzięki temu ojciec zaproponował jej rozpoczęcie przyśpieszonego kursu zarządzania rodzinnymi interesami. Jeremy Hall, dobrze sytuowany mężczyzna, ojciec bliźniaczek był posiadaczem wielu firm, które biły na głowę wszystkie inne działające w stanie, a nawet kraju. Największego zysku dorobili się inwestując w odświeżacze powietrza montowane przed centrami handlowymi. W ten sposób alergicy nie musieli obawiać się jakiegokolwiek nieprzewidzianego pobytu w szpitalu. Vatron całkowicie zostało odcięte od żywych roślin.

Lydia usiadła na siedzeniu pasażera i rzuciła swoją torebkę na tylne siedzenie właśnie wtedy, gdy Monique odpalała silnik. Podróż do centrum handlowego zajęła im niespełna pięć minut. Wysiadła z auta i wciągnęła głęboko powietrze. Było tak czyste jak na wsi. Kto by pomyślał, że dzisiejsza technologia pozwala na tak dobre zagospodarowanie tym co matka natura wytwarza. Firma Jeremiego zadbała o to, aby w Vatrons powstały strefy niezanieczyszczonego powietrza, dzięki którym można było się poczuć jak na działce za miastem.

- Więc? Czego szukamy? – zapytała Monique.

- Myślałam nad jakimiś perfumami, w zasadzie nie ma sensu wykosztowywać się na ten prezent – odpowiedziała starsza bliźniaczka.

Dziewczyna uśmiechnęła się do siostry i ruszyły w kierunku wejścia do sklepu, gdzie miały znaleźć prezent dla jednej z korepetytorek Lydii. Choć była dobrą uczennicą, ba najlepszą w szkole to i tak nie mogła pozwolić sobie, a raczej jej matka nie mogła pozwolić na to, aby Lydia w jakikolwiek sposób opuściła się w nauce. W środku zauważyły, że centrum było wypełnione od znajomych twarzy. Połowa uczniów szkoły do której chodziły bliźniaczki robiła tu zakupy. Dziewczyny szybko zaaklimatyzowały się w pomieszczeniu i zaczęły akcję poszukiwania perfum.

Po kilku kwadransach dziewczyny usłyszały gwizdy zachwytu, nawet nie musiały się odwracać gdyż wiedziały, że jakiś chłopak zainteresował się właśnie nimi. Z uśmiechem na twarzy Monique podniosła głowę i ujrzała zabójczo przystojnego chłopaka, miał krótkie blond włosy i niebieskie oczy. Ubrany w nienagannie wyprasowaną koszulę w kratkę z zawiniętymi rękawami i czarne spodnie. Kokieteryjnie puściła do niego oczko, a on jak zahipnotyzowany szedł w ich kierunku. Lekko szturchnęła siostrę, aby i ona przyjrzała się okazowi, którego właśnie upolowała. Lydia na chwilę przerwała wąchanie próbek i spojrzała na mężczyznę, który właśnie przeskakiwał przez ławeczkę stojącą przed sklepem.

- Jest twój – pisnęła podekscytowana do bliźniaczki.

Dziewczyna niechętnie oderwała wzrok od chłopaka, aby puścić siostrze oczko. Oznaczało to coś w stylu „dzięki”. Uradowana Monique zeszła im z drogi i czym prędzej odsunęła się od wystawy zostawiając chłopaka na łaskę i niełaskę swojej siostry. Za pomocą szybkiej wyliczanki zdecydowała, że wybierze jedną z perfum nalanych w półokrągłą buteleczkę. Zapłaciła za pachnidło i zdecydowanym krokiem wyszła ze sklepu, aby w międzyczasie wstąpić na ciastko. Idąc w kierunku małej kawiarni zdała sobie sprawę, że bliźniaczka poradziła sobie z adoratorem szybciej niż zwykle.

- Nic nie mów – powiedziała do siostry, gdy mijała ją przed szklanym drzwiami.

- Aż tak źle? – zapytała jej na przekór.

- Miałaś nic nie mówić! – stwierdziła kwaśno. – To jakiś pół mózgowiec, zamiast zaprosić mnie na kawę czy coś w tym stylu, on po prostu uznał, że możemy pogadać obok witryny odzieży na wagę – stwierdziła rozgoryczona.

- To w centrum handlowym można kupić używane ubrania? – Monique zapytała sztucznie podekscytowana. Zaczęła rozglądać się. W wyniku tego zamiast upolować jakąś ekskluzywną bieliznę za 2 funty, oberwała kuksańca w bok. Monique krzyknęła zbyt głośno, bo kilka zaniepokojonych osób, kto śmiał przerwać ich spokój. Uradowane i zagniewane na siebie w jednym wróciły do samochodu. Szczęśliwe postanowiły, że pojadą bezpośrednio do domu, aby mieć więcej czasu na przygotowanie się do zaplanowanej imprezy.

W momencie gdy samochód wjechał na podjazd Lydia zostawiła siostrę na podwórzu, a sama weszła do domu. Od razu zrzuciła z siebie kurtkę i krzyknęła coś w stylu „Cześć”. Jak mogła się spodziewać, nikt jej nie odpowiedział, więc bez większego namysłu udała się w kierunku wielkiej i przestronnej kuchni, urządzonej w nowoczesny sposób. Na miejscu spotkała główną kucharkę, Joannę i poprosiła ją o coś smacznego do zjedzenia. Kobieta z uśmiechem na ustach kończyła przygotowywać coś co nazwała „Cordon Bleu”. Dziewczyna mogła się jedynie domyślić, że to coś pochodzącego z kuchni hiszpańskiej. Powodem tego domysłu spowodowana fakt, że ich kucharka była z pochodzenia hiszpanką. Nie tylko rodzaj przygotowanych prze nią potraw ujawniał, że kobieta pochodzi z gorącego kraju. Wyglądem przypominała niejedną aktorkę pochodzącą z zachodniej Europy. Joanna miała brązowe włosy i ciemne oczy, które zawsze patrzyły życzliwie. 

Dziewczyna postanowiła, że w miedzy czasie, zaloguje się na Facebook’a, aby przejrzeć powiadomienia. Jak zwykle było ich całe mnóstwo, lecz udało jej się wyłapać kilka ważniejszych informacji. Były chłopak dziewczyny, Scott, a obecny przyjaciel, organizował imprezę. Od razu wykręciła numer do najlepszej przyjaciółki Rosalie, w sprawie zbliżającej się imprezy. Niestety włączyła jej się sekretarka, więc była na pewno bardzo zajęta, w innym wypadku odebrałaby. Wróciła ponownie do powiadomień i odkryła, ze kilka mało lubianych osób, a w zasadzie jej wrogów organizuje coś w stylu ogniska z okazji rozpoczęcia sierpnia. Nastolatka wybuchła śmiechem, przy czym przykuła wzrok kucharki, widząc ich opis. „Zapraszamy wszystkich fajnych ludzi, którzy lubią nieźle zaszaleć i poznać nowych ludzi”. Jeśli można było uznać to za opis. Przesunęła kciukiem po ekranie i spojrzała na liczbę osób, która weźmie udział w tym wydarzeniu. Otworzyła usta, ze zdziwienia, widząc ponad jedną czwartą liczbę uczniów swojej szkoły.

Sfrustrowana, odrzuciła zaproszenie i wylogowała się z portalu. Po odłożeniu telefonu zobaczyła, że przede nią stoi talerz z jakimś dziwnym kurczakiem i sałatką. Podczas jedzenia dziewczyna wyłapała smak pieczarek i czosnku. Zjadła w błyskawicznym tempie potrawę. Po krótkiej chwili udała się schodami w stronę swojego pokoju. Gdy dotarła do sypialni, odkryła, że wszystko jest już poukładane. Na meblach nie było ani odrobiny kurzu, podłoga wygląda jakby była świeżo umyta. Łóżko schludnie zaścielone, a poduszki leżały ułożone w kolejność od największej do najmniejszej.

Lydia, choć była krytykowana na każdym kroku przez matkę, zawsze wiedziała, że może polegać na kochającym ojcu. Nie traciła ani chwili i zawsze wykorzystywała Jeremiego. Wystrój jej pokoju, jak i łazienki zmieniała raz na kwartał. Od momentu kiedy dziewczyna zaczęła interesować się kulturą i tradycjami Indii pokój przystroiła w bogato zdobione tkaniny, komody i kredensy w ciepłych kolorach, krwistoczerwony, żółty, pomarańczowy. Łóżko było ozdobione czerwonymi wiszącymi chustami, a wokół leżały poduszki sporych rozmiarów, służące jako siedzisko dla gości. W kącie pokoju stał niewielki stolik z posążkami i pamiątkami kupionymi przez dziewczynę podczas pobytu w stolicy Indii – New Delhi.

Usiadła przy żółtym biurku, na którym stał okropnie drogi laptop. Czekając, aż komputer się włączy uderzała palcami o jeden z brulionów. Po chwili przed jej oczyma pojawił się obraz przepięknego morza - wszystko włączone. Dziewczyna zabrała się za przeglądanie skrzynki przepełnionej wiadomościami od operatora, sklepów, rodziny i znajomych ze szkoły. Sortując zauważyła maila od najlepszej przyjaciółki, Rosalie.

"Cześć, Właśnie przeglądałam FB widzę, że szykuje się impreza u Scotta. Wyrzuciłam wszystkie ubrania i nie mam co na siebie włożyć. Musimy jeszcze dziś jechać na zakupy. No i chyba najważniejsze, nie mam pomysłu na prezent. A Ty co chcesz mu dać??? Dobrze Cię znam, więc pewnie będzie to coś odjazdowego. Ros."

Lydia bez wahania zaczęła odpisywać na wiadomość najlepszej przyjaciółki.

"Hej, Jeśli chodzi o zakupy, to świetny pomysł. Pewnie bym coś znalazła, ale czemu nie skorzystać z okazji i nie jechać na zakupy. Musimy się w końcu odprężyć. Co do prezentu to mam już pewien pomysł, ale na razie nie chcę zapeszać. O której wyjeżdżamy??? L."

Na odpowiedź nie czekała zbyt długo. Otrzymała wiadomość i bez zastanowienia otworzyła ją.

"Jak chcesz. Będę na Ciebie czekać za dwadzieścia minut przed domem. Szykuje się niezły wyjazd. Buziaki! Ros."

Lydia całą w skowronkach wyłączyła komputer i udała się w kierunku ogromnej szafy. W niej znalazła świeżo wyprane beżowe spodnie, do tego założyła jaskrawo-zielony top. Na bose stopy założyła kremowe szpilki i spojrzała na wyświetlacz telefonu. Była równo trzynasta, w tej samej chwili jej brzuch wydał głośny odgłos burczenia. Od razu po incydencie udała się w stronę kuchni. Nastolatka od niedawna mocno traciła na wadzę, więc brzuch ciągle przypominał o jedzeniu.

Na miejscu spotkała ojca, który jak co popołudnie czytał gazetę. Mężczyzna wyglądem przypominał przeciętnego biznesmena. Krótko ostrzyżone czarne włosy, na których połyskiwały ślady siwizny podkreślały bladą twarz Jeremiego. Miał takie same oczy, jak bliźniaczki, to właśnie po nim odziedziczyły tą lepszą część wyglądu. Ubrany był w swój wyjściowy czarny garnitur i elegancką muszkę. Dziewczyna dała mu przelotnego buziaka w policzek i tanecznym krokiem podeszła do lodówki. Ze środka wyciągnęła jedynie truskawkowy jogurt.

- Gdzieś się wybierasz? – zapytał troskliwie, lecz z uśmiechem na ustach.

- Powinnam o to samo zapytać ciebie – powiedziała puszczając oczko do ojca. - Postanowiłyśmy z Rosalie, że pojedziemy na zakupy – odpowiedziała, zanurzając małą łyżeczkę w plastikowym kubeczku.

- Niecałą godzinę temu wróciłam z centrum, a teraz jedziesz tam znowu? Nie nadążam sam za sobą, więc tym bardziej nie nadążę za tobą. Bawcie się dobrze!
Lydia usiadzła na jednym z krzeseł stojącym obok drewnianego stołu i zaczęła jeść przysmak, gdzieniegdzie udało jej się znaleźć kawałek truskawki, choć na kubku było jasno napisane, że jogurt jest bez kawałków owoców. Rozzłościła się bardzo, lecz humor wrócił gdy usłyszała klakson samochodu. Rosalie czekała na nią na podjeździe. Dziewczyna odstawiła nieskończony posiłek na blat szafek i wyszła pospiesznie z kuchni.

W przedpokoju założyła pasującą do swojego stroju czarną marynarkę i wyszła na werandę. Przyjaciółka szła już w jej kierunku. Nie czekając, aż dziewczyna do niej podejdzie, Lydia ruszyła schodkami. Spotkały się w połowie trawnika, dały sobie przelotnego buziaka w policzek. Nastolatka była w swoim żywiole. Po tym jak wsiadły do samochodu Rosalie włączyła radio i znalazła ich ulubiony kawałek. Dziewczyny, jak na zawołanie, zaczęły śpiewać refren piosenki.
Jedynym wytchnieniem od nauki i ciągłego przymusu bycia najlepszą, były wakacje, imprezy i wypady z przyjaciółką na zakupy. Choć były już pełnoletnie, potrafiły bawić się jak małe dzieci. Piosenka się skończyła, a po niej zaczęła się jakaś sprośna muzyka, w której dało się usłyszeć jedynie kilka słów, nie wartych przytoczenia.

Po kilkunastu minutach, które minęły jak chwila były już na miejscu. Rosalie zaparkowała samochód tuż przed samym wejściem do ogromnej galerii. Dziewczyny wysiadły z samochodu i weszły do budynku. Od razu poczuły zapach kwiatu jaśminu. Gdy mijały jedną z szklanych ścian sklepu, Rosalie pociągnęła przyjaciółkę do środka, mówiąc, że znalazła cudowne buty.
Po dobrej godzinie siedziały w niewielkiej kawiarence, popijając ciepłą kawę. Szczęśliwe z zakupów, przeglądały kupione ubrania. Rosalie kupiła zielono-czarną rozkloszowaną sukienkę sięgającą do połowy ud. Do tego zamiast pleców naszyta była na niej koronka. Lydia natomiast zdecydowała, się na stuprocentowe przeciwieństwo. Kupiła czerwoną obcisłą sukienkę, do tego czerwone szpilki podkreślające jej długie nogi. Po zorientowaniu się, że była piętnasta szczęśliwe zapłaciły za napoje i wyszły z galerii. Rosalie nadal była podekscytowana prezentem, który kupiła dla Scotta. Zegarek z wszystkimi możliwymi opcjami, wykonany ze złota, dlatego też był bardzo ciężki. Drogę powrotną do domu pokonały jeszcze szybciej. Tym razem śpiewały każdą piosenkę, która leciała w radiu.

– Do zobaczenia o dwudziestej pierwszej u Scotta – powiedziała przyjaciółce i poczekała aż jej samochód zjedzie z podjazdu i zniknie za rogiem.

Uradowana weszła do domu. W przedpokoju zostawiła buty i marynarkę. Bosa udała się do kuchni w której nikogo nie zastała. Postanowiła, że zrobi sobie kanapkę, przecież i tak wszystko miała spalić podczas tańca. Otworzyła głodna lodówkę. Ogromny pomidor - pierwszy produkt, który rzucił jej się w oczy. Na drugi ogień poszedł ser. "Gdzie jest chleb...?" Lawirowała między szafkami szukając składników potrzebnych do przygotowania pysznej kanapki , która i tak już po chwili znikała w zastraszającym tempie w gardle dziewczyny.
Najedzona pobiegła do łazienki, po drodze przeskakując co dwa schodki. Na miejscu o mały włos nie wywinęła orła przez mokrą podłogę. Obok umywalki zostawiła różnokolorowe torby z zakupami i zerknęła na wyświetlacz telefonu. Wskazywał, że najwyższy czas zacząć przygotowywać się na imprezę.

Jednym ruchem ściągnęła z siebie ubrania i pospiesznie weszła pod prysznic, zamykając za sobą szklane drzwi. Odkręciła kurek o czerwonym kolorze i po kilku sekundach poczuła na swoim ciele krople ciepłej wody. Po dwóch kwadransach rozkoszy wyszła z kabiny. Szczelnie otuliła się ręcznikiem, aby zapobiec deszczom zimna.

Podeszła do lustra, które oczywiście zaparowało pod wpływem pary unoszącej się w pomieszczeniu. Wzięła do ręki niewielką jednorazową ściereczkę i przetarła nią lustro. Zbędny papier spróbowała wrzucić do kosza, lecz jej zła passa objawiła się, tym że oczywiście nie trafiła. Niechętnie zrobiła kilka kroków, podniosła z podłogi ściereczkę i wyrzuciła tym razem trafniej do kosza.

Nastolatka wróciła do przygotowywań, najpierw wytarła ciało grubym ręcznikiem, a następnie nałożyła obcisłą czerwoną sukienkę, która podkreślała okrągłe biodra i sporych rozmiarów piersi nastolatki.
Zdała sobie sprawę, że ma jeszcze półtorej godziny do rozpoczęcia imprezy, więc wystarczająco dużo czasu na przygotowanie się. Wróciła do swojego pokoju, gdzie od razu usiadła przed komodą sporych rozmiarów. Ręką sięgnęła po kosmetyczkę i zaczęła się malować.

Gdy na twarzy Lydii znajdował się skończony makijaż, postanowiła, ze zajmie się ostatnio zaniedbanymi paznokciami. Z jednej z szuflad wyciągnęła przybornik do rąk i zaczęła zmywać czarny lakier. Kilka chwil później na jej paznokciach nie znajdował się żaden środek do ich upiększania, więc zaczęła zastanawiać się jaki kolor lakieru dobrać do wieczornej kreacji. Ostatecznie zdecydowała się na krwisto czerwony. Pewnym ruchem odkręciła wieczko i zaczęła malowanie.Po skończeniu uradowana klasnęła w dłonie i zrobiła ”sweet focię z dziubkiem”, którą błyskawicznie wrzuciła na Facebooka, dodając jeden z głupich opisów, typu „Przygotowania skończone, teraz lecimy się zabawić”.

Po dodaniu zdjęcia, zobaczyła jak jej facebookowi znajomi zaczynają lajkowanie zdjęcia. Po niecałej minucie miała już pięć komentarzy i ponad trzydzieści lajków. Zaśmiała się pod nosem. Wiedziała, że po niecałej godzinie ta liczba diametralnie wzrośnie. Wstała z krzesła i zaczęła grzebać w jednej z toreb z zakupami. Wyciągnęła z niej nowiutkie pudełeczko z butami. Jednym zgrabnym ruchem założyła je na nogi. Wszystko razem genialnie się komponowało. Zadowolona wyszła ze swojego pokoju i udała się w kierunku salonu na parterze. Jak też się spodziewała, w jasno-zielonym dużym pokoju z białymi meblami znalazła połowę rodziny. Rodzice jak co wieczór razem oglądali jakiś film.

- Dokąd to, moja panno? – zapytała rozwścieczona matka.

- Na imprezę do kolegi – odpowiedziała zmieszana Lydia, choć wiedziała, że to mamie może się nie spodobać. Od zawsze uważała, że późne wieczory to nie najlepszy czas na spotkania ze znajomymi. W tym czasie porządne dziewczęta powinny siedzieć w domu razem z rodzicami i uczyć się, aby jak najlepiej zdać testy i dostać się na jak najlepszy uniwersytet.

- Nie ma mowy! – spojrzała na zegarek – Jest już po dwudziestej, a jak mi dobrze wiadomo, nie możesz przebywać poza domem po zmroku. Wszyscy uczniowie powinni mieć zakaz, a ty jako najlepsza uczennica musisz dawać przykład.Po za tym jak ty wyglądasz. Nie powinnaś pokazywać się w takim stroju, co sobie ludzie pomyślą – pokiwała groźnie palcem w czasie gdy piorunowała Lydię wzrokiem.

- Sybillo, daj spokój. Jest jeszcze młoda, musi się przecież kiedyś wyszaleć. Po za tym są wakacje, jeszcze nie ma żadnych lekcji. Idź, kochanie – powiedział tata, patrząc na Lydię i całując ją w czułek głowy. – Zajmę się mamą – dodał, szepcząc jej do ucha.

Uśmiechnięta wyszła z salonu i podbiegła do wieszaka. Ściągnęła z niego czarną skórzaną kurtkę i po raz ostatni przejrzała się w lustrze. Wyszła z domu gdzie spotkała ją orzeźwiająca fala wiatru. Gdy zmierzała do samochodu przez trawnik, z torebki wyciągnęła telefon i zerknęła na wyświetlacz. Został jej kwadrans do umówionej godziny, w sam raz czasu na pokonanie kilku przecznic. Usiadała za kierownicą czarnego samochodu i bez namysłu rzuciła na siedzenie pasażera swoją niewielką torebkę. Niechętnie zapięła pasy, bo zauważyła jak mama ukradkiem zerka przez okno. Przekręciła kluczyk w stacyjce i usłyszała ryk silnika. Zadowolona powoli cofnęła na ulicę i odjechała w kierunku domu Scotta.

Jadąc, postanowiła, że zadzwoni do Rosalie. Wjechała w główną ulicę i sięgnęła w stronę telefonu znajdującego się w torebce. Niestety wcześniej nie pomyślała i musiała porozpinać kilka zamków aby dostać się do komórki. Na szczęście w nic nie wjechała podczas tego nieprzepisowego manewru. Jednym ruchem ręki odblokowała telefon i wybrała numer przyjaciółki, czekając aż nastolatka odbierze włączyła tryb głośnomówiący i ponownie obiema rękoma zaczęła manewrować na drodze starając się ominąć jak największą ilość samochodów. Słyszała kilka długich sygnałów, po których zamiast usłyszeć głos przyjaciółki włączyła się poczta. Wściekła wcisnęła przycisk, który służył do zakończania rozmów i, aby się nie maltretować ciszą, włączyła radio. Z głośnika wydobyła się głośna muzyka, która zaczęła uciszać jej wewnętrzny gniew. 
Jadąc zakorkowaną ulicą uderzała paznokciami o kierownicę. Po dojechaniu do świateł sygnalizacyjnych odczekała, aż pojawi się zielone i ruszyła pełną parą przed siebie. Lampy oświetlając ulice nie były jeszcze zapalone, toteż na ulicy panowały egipskie ciemności. Gdyby nie światła samochodu dziewczyna kompletnie nie widziałaby drogi. Mijając sklep z antykami, zobaczyła pojawiającego się znikąd wysokiego bruneta. Aby nie spowodować wypadku raptownie odbiła kierownicą w lewo i wjechała w ścianę jednego z marketów. Dziewczyna usłyszała głuchy odgłos uderzenia i z impetem wpadła wprost na kierownicę. Lydia od razu straciła przytomność, a krew płynąca z jej czoła zaplamiła nie tylko twarz, ale wszystko znajdujące się wokół.

Przechodząca obok kobieta podbiegła do zmasakrowanego samochodu i  zadzwoniła po pogotowie, przy czym opowiedziała dyspozytorce co dokładnie zaszło. Brunet ku sprzeciwowi kobiety, wyciągnął dziewczynę z dymiącego się auta za pomocą chwytu Rauteka. Sprawdził jej czynności życiowe , a następnie ułożył w pozycji bezpiecznej. Odetchnął z ulgą, widząc bezpieczną nastolatkę, odgarnął z czoła pęk przepoconych brązowych włosów. Usiadł po turecku i patrzył na Lydię, jak na śpiące dziecko. Drżącą ręką dotknął policzka dziewczyny. W oddali było słychać syrenę nadjeżdżającej karetki, straży pożarnej i policji.

- Już niedługo, księżniczko, już niedługo – po tych słowach wstał i jak gdyby nigdy nic odszedł z miejsca wypadku.